دورویی

آرزوهای شیرین کودکی چه بی رحمانه به حقیقت می پیوندند ،

و شیرینی خود را از دست می دهند و ما فیلسوفانه به کودکیمان

به فصل های شاد زندگیمان با تمسخر می نگریم

گویا آن زمان ما نبودیم که در دل ملتمسانه به بزرگی خدا التماس آرزوهای شیرینمان را می کردیم

خدا بزرگیش را نشانمان می دهد و ما اوج دوریمان را

آری ! خدا نیز به خلقت خویش با بهت می نگرد.