یادی از گذشته

تو و من 

گویا باید تمام هستی ام را ببخشم و به حرفهای کودکانه بخندم

آری شاید زندگی این است

که تو باشی و من

آری شاید روح کافی نیست ، باید بود و زیست

باید بخشید و خندید ،

فصل جدید زندگی آغاز می شود

فصل بی پروایی ، فصلی که کودکیم را پاک می سازد ، فصل هوا و هوس

فصل عشق دادن و عشق ورزیدن ، فصل آغازی دوباره

من با تو کامل می شوم و کامل می مانم ،

پس به آغاز این دوره از زندگی خوش آمدی زیبا می گویم و آن را سخت در آغوش می فشارم.